Mustafa Eren Karakaş | Yasak Mabet Kuşu

Düzensiz nefesler yansıyor tenlere katışıksız narince

Her bir atımında dışarı bağırıyorlar korkulu 

Nasıl da kordan yapılma bir  heykeldir

nefesleri 

Bu yorgun yüzlerse sabahın bekçisi geceden 

Kazındı yazgılarına her yönden bir ölüm çölü 

Karası ibadet giysisi — aydınlık sıcağı odanın 

Eski tırnakların binbir kalım savaşında mabedin oluşu 

Bacaklarını, kağıtlarını bomboş verdiler de dinmedi 

Yaşa insanların içindeki mabet kuşu — yasaklan 

Verimsiz göklerin maviden dönen renginde

Yaşa insan yapımı evlerin ortasında insanlarınla 

Artık kabule varması gereken tüm sözlerin sonuysa zamanımız 

Dev sütunlarını yıprattıysa zalim oluşu bir hiçten 

Kavurdu gerçekten tenlerini,  bir küle değin,

yana yakıla

Sen o alınan neon nefessin yaşayarak nefessiz 

Gözlerin haince akan balımsı lavın altında kaldı;

Uzağa bakarak, yeni gönül eğlencelerinin ardından besbelli 

Bu değil sözün şehri — bu değil özü sözün 

Elemli titrek avuç içi kabalığında narin bedene yaşa 

Göklerin yüreklerde olduğu gibi haram kuşu sonsuza dek 

Yasaklan onların uçlarından yerleş memleketime!

Topraklarının temeli elimi 

Nereye koyarsam 

Orada 

Ve göğüs kafesimin üstüne 

Koyuyorum elimi!